Görmeyen ne bilsin kışı, baharı?
Köyümün güneşi doğardı erken
Efkârım bağlardı sarı dastarı
Güneşin bağrında alev biçerken!

Büküle doğrula ter döken alay
Öderdi ödüncü zor ya da kolay
Gelinlik kızların hayâli halay
Çekerdi testiden yâri içerken.

Elinde çapası, sırtta bebesi;
Ekini, bostanı, bağı, bahçesi…
Erine bel vermek, tek düşüncesi
İşini seçmezdi eşin seçerken.

Öküzle, atlarla dedem bir zaman
Düvenle dönerek döverdi harman
Savrulur yabayla çeç ile saman
Yıldızlar geceden güne geçerken.

Tütünün vurgunu, heyecanları
Toplardık sabaha kırılanları
Çınlardı uykulu koyun çanları
Rüyalar evine yorgun uçarken.

Nur yüzlü ninemin elleri nasır
Kuşağı bereket tam dokuz asır
Sürttüğü masallar O’na münhasır
Maniler düzerdi lâfı açarken.

Soğan acı y/emek; kader avanta!
Yamalı bodiye, çaputtan çanta
Lastik pabuçlarla koştuk hayata
Alenen okulu kırıp kaçarken!

Dambaşa kar yağar, yağmur mırıldar
Saçaklar gıcırdar, kapılar çarpar
Ağaçla uluyan, ağlayan rüzgâr
Salardı gizeme ateş ölçerken!

Sazları kucaklar söz kucak kucak
Cezveye serilir közler çabucak
Bu mutlu anların şahidi ocak
Bacada dem tutar isi sürçerken

Varsılı, yoksulu sürmez yokuşa
Doldurup heybeye çıkar temaşa
Kendine, devlete ve kurda kuşa
Buğdayı toprağa, taşa saçarken.

Karnında umudun öbür senesi
Beslerdi yokluğu fakirhanesi
İsyan da etmedi hiçbir tanesi
Vakarla dünyaya konup göçerken!

Onlar has, onlar saf, onlar apaktı.
Toprağı bahtıma miras bıraktı
Zamane, nedense, hep üvey baktı!
Yurduna sevdalı, bunca duçarken!

Duayla… Rahmetle… Her dem hatırla
Onlar ki; ruhumu kaplamış sırla!
Nasıl anlatırım birkaç satırla?
Ağızlar mühürlü, diller naçarken!

09.11.2013 08.57
Salih ERDEM