KAYBEDECEK ÇOK ŞEYİM VARKalemimin dermanı kalmadı duygular ağır Yazmak ne zormuş imkansızı yaşarken Yürek ezilmesi buymuş meğer Erimek hücre hücre dökülmek Ne mutlu olduğunu bilmek ne kahrolduğunu Karmaşıklığın anforlarında kaybolmak Sanki ruh çıkacak can yanacak Bumuymuş yaşarken ölmek Sevmek yaktığını görüp yanmakmış Kendinden nefret etmekmiş Her tebessüme hüzün saklamakmış Vay be vay ki vay Nasılda kolay çıkıyor ağzından kelimeler Namludan kurşunun çıkışı gibi Ha tetiğe basmışsın ha ağzını açmışsın Nişangahın ben, hep onikiden vuruyorsun . Mızıkçı çocuklar gibisin Ver misketlerimi al misketlerini Ben oynamıyorum. Artık gidenlere sarf edecek kelamım yok . Hasret nağmeleri döktürmek yok. Yokluğunda yok olmak yok. Beraber yaşlanmayacağım anılarla . Hak’ka havale ettim ilk Cumayla. Cevapsız sorularla oyanlanmıyacağım. Baş ağrılarım tutmayacak . Umarsızca yürüyeceğim caddelerde. Gözyaşlarımla değil yağmurlarda ıslanacağım. Mutluyum hala kaybedecek çok şeyim var. |
Ki kaybedilenler, düşürse de bir an daha güçlü bir şekilde kalkıp devam etmeye de gebedir...
Sitemle harmanlanmış sevda şiirinizi tebrik ederim .. selam ve dua ile...