Tek kare bir fotoğraftan(simitleri yere dağılan ve ağlayan simitçi çocuktan), çocukların çocukluklarını yaşayamadan çalışmasından etkilenerek yazdım.

Sesime gel simitçi çocuk
kışın ayazdaki soğukta
pabuç parası ya da iki ekmek parası
kazanmak için
karda iz bırakan,
güneşe el uzatan,
zeytin gözlü, çatık kaşlı;
simitçi çocuk
Duy beni !
Sakın ola ki utanma
yamalanmış paltondan.
Açsan utanma karnı tok, gözü açlardan.
Utanacaksa eğer birisi
o sen değil, gözü züğürt, zengin olmalıdır.
Üşüyorsan eğer
çek üstüne masumluğunu.
Sahiplenecek bir evin dahi yoksa
üzülme!
Gündüzleri kuşları dinle,
geceleri yıldızları seyret
Sanma ki herkes kuşları duyar,
yıldızları görür.
Soğuğa ve ayaza sarıl
gece banklara uzanarak
küsme bir kapı tokmağım bile yok diye
Senin kapın kalp, tokmağın tatlı dildir
Hayattan çalacağın en soy şey olmalı
kirli ellerde yoğrulmuş hamur
Sakın ola ki masumluk kokan yanaklarına
doğru uzamasın gözlerine vuran
hüzün.
Uzayacaksa eğer
senin yanaklarına değil
senin çırpınan gözlerini
görmezden gelen,
gözü züğürdün yanaklarına uzamalıdır!