Ey gönül,
Ne sen hayata yakıştın
Ne de ben seni ölüme yakıştırabildim
Kör topal gidiyoruz bu aşkın peşi sıra…

Hep sen önden kaçtın
Peşinden koşturan ben oldum.
Ve artık yoruldum
Çok yoruldum…

Kör Topel gidiyorduk
Kör olan sendin topal olan ben
Sen ne önünü görebildin
Ne de seni sensiz arayan beni
Benimse hep uğraşlarım boşa çıktı
Ne sana yetişebildim
Ne de gönlüme söz geçirebildim
Ne feryadım duyuldu ne sesime ses verdin

Sen her zaman hep kendi bildiğin gibiydin
Bir kere olsun benim bildiğim
Yada bilmek istediğim
Yada görmek istediği gibi olamadın olamadın…

Ben ise sesi çıkmayan bir öksüz
Sözü dinlenmeyen bir yetim gibiydim

Ve sen benim başımı okşamaktan bile acizdin
Oysa okşamandan vazgeçtim de
Elinin çamurunu sürsen saçıma
Elin bana değecek, dünya benim olacaktı
Kısacası sevindirecektin beni
Dünyalar benim, Cennet-i Ala senin olacaktı

Ne fayda ki
Ben dünyadan oldum sen Cennetten
İkimizde zarar ettik bir aşk yüzünden.

Dursun BAŞĞUT 22.09.2011