Evet!...
Bir Ayvazım Deniz şiiri daha...
Zaten,
şiirleri sık düşer sayfaya,
kelemi sever cümleleri...

Bu şiir,
başka bir şiir olmuş şairim...
Başka yazmış bu kez kalemin,
başka seslenmiş yüreğin sevgiye...

Bu şiir,
güzel olmuş...
Okunası olmuş, yaşanası bir de...
Bu şiir, başka olmuş işte...

Atmacaların şiiri olsun bu şiir,
bir avuç kanı için,
zamanın sevimsizliklerinde vurulan,
vurulan ve unutulan tüm sevdalı yüreklerin şiiri olsun...

Nasıl yorumlayacağız bu şiiri?
Elde dermen komadı kelimeler,
cümleler yağmur oldu yağdı gözlerimize...
Ve,
kilit vurdu şair,
sesimize, soluğumuza, kelimelerimize...

Katledilen sevdaların,
giyotine düştüğü bir zalim zaman dilimi vardır hani.
Ferman verilmiştir, dönüşü yoktur katlin,
kelimeler cellat, mahzun sevdalar mahkumdur,
kopacaktır inceldiği yerden,
kaçmak mümkün olmuyor kaderden.

Ve,
son isteği sorulur mahkumun.
Der ki;

''Ne de severdim halbuki şimdi celladım olan dilini
her aşkım dediğinde mum gibi erirdim yüreğine
ışık vermeden dibine, sönerdim sessizce
o yüzdendi belki de
düştüğüm yerden kalkamamam karanlıkta
tekrardan kirpiğine asılamamam
su gibi sessizce akarak düşmüştüm yere
dönüp de bakmamıştın bile yüzüme bir kere.''

Şimdi,
cellat ol da, indir baltayı hadi...İndirebilirsen...

Çok, çok değişik bir şiir olmuş bu şairim...
Bizden olmuş...
İçimizden, gönlümüzden olmuş...
Bizim sesimizi yazmışsın,
bizim sözümüz düşmüş şiire...
Yalanlarımızı bir de...

''Özlemiyordum hiç bir şeyi
kararan umutlarımı beyazlatmaya da niyetim yoktu ''

Ve,,
mahzun hikayemizi...

''köşe bucak saklanıyordum
senli anılardan uzun zamandır
ki yaşarken mutluluk kanat takıp uçardı
beyaz bir güvercinin göğsünde çırpınarak
ta ki hain bir avcının acımadan vurduğu güne kadar
söyle kanımın aktığı yerde ederim ne kadar.''

İşte,
burada bitiyor söz,
burada düşüyor gözler yere,
burada bükülüyor boyunlar...

''söyle kanımın aktığı yerde ederim ne kadar?''

Zor...
Zor yalnız kalmak, kimsesiz, korumasız, çaresiz öylesine...
Kelimelere sarılmak üşümelerde, ağlamak işte...

''
bak sırtımdaki morluklara
arkamda durmadığından hiç kimse
gelen her darbe daha büyük bir yokluk çıbanı oldu
ve bu gönül yalnızlıklara çok çok eskiden doydu.'

Ve,
yalanlar, yalanlar, yalanlar...
Kendine, kaderine, şiirine söylenen masum yalanlar...

''
Senden sonra sevmeyecek zannetme bu yüreği
inan aşkların en güzelini boyayacak tualine
ünlü bir ressam gibi her yaptığı beğenilen
çirkinlikleri örten bir fırça var elimde.''

Şüphesiz sahiptir insan,
zamanı, kaderi, kadersizliği boyayacak bir fırçaya...
Ama,
marifet fırçada, ya da boyacıda değildir...
Boyayacağın boyadadır marifet.
Ve,
inan o boya,
çoğu zaman su rengindedir, şeffaftır...
Boyarsın gece gündüz,
gider gelir boyarsın da,
dönüp bakarsın, ilk gün gibidir aşkın...
Kanadı kırık, boynu bükük...

Son nokta,
itiraflar,
gerçeğin usulca fısıldanması yüreğe...

''
Hep kayalıktı yerim yurdum
en güzelini severdim dağlarda açan çiçeklerin
yabaniydim ya ben
yabanıldı bir o kadar duygularım
gizli saklı severdim gösterişten uzak
ve yaralarımı yine kendim sarardım gözlerden ırak.



Git artık
yere düşen kan benimdir
atmacaları da vururlar bir avuç kanı için.''

Böyle işte...
Hikayemiz böylece noktalanır...
şiirimiz biter,
sözümüz biter,
gözyaşımız baki kalır gözlerimizde...

Şairim...
Gönlümün güne gelen şiiridir bu...