Gülnur Ateşoğlu



affedilmeyi beklermiş her mahkum
bir gün
sevilmeyi bekleyen her insan gibi
beklermiş işte anne
ne yaparsın umut dünyası
alamazsın kimsenin
elinden umudunu
kursağından ekmeğini
sokmazsan eğer gözüne gözüne
gözünün içine ellerini
biz vazgeçtik bu sevdalardan
artık ağarmıyor
siyaha çalan saç diplerim var
bir sabah örersin belki
bir karanfil atıpta uçlarına
sahi
örer misin anne
gül kokulu saçlarım var
tek endişem
sütüm kesilmesin
bir bebeğin dudağında
bakarken gözlerime
bugün bütün gözler benim şehrimde anne
dört koldan dört bacaktan
zifiri karanlıktan
ve
ve ilk defa korkmuyorum
şerefsiz bir adamın koynundan
ben büyümüşüm demek ki
karyolanın ucuna düşmüş çocukluğum
kocaman bir kadın olmuşum anne
ben görmemişim sen görmemişsin
korkmuyorum artık anne
gecenin deminden
belki sıkışırsa kapı aralığına
irkilir yalnızlığım
irkitir beni
o yalnızlık ki
benim anam babam
canım ciğerim...