Bir biz olamadık her şey olmayı başardık ama,
Hep sokak aralarında titrek seslerde geçti adlarımız,
Sen misin ben miyim, bir biz olamadık be Gözüm,
Cama vuran yağmur taneleri gibiydik,
Hep hevesle cama vurur, fakat aynı hızla düşerdik,
Suskunluklarda gizli kaldı her şey,
Dil konuşsa, gönül sustu,
Gönül konuşmadı hiç,
Soğuk esen yelde aradık hep kendimizi,
Üşüyen birer beden, ve soğuk,
Bir biz olamadık be Gözüm!
Hevesli birer kuş gibiydi yürekler,
Estikçe uçan, uçtukça sevinen,
Hep kendine sıcak bir yuva arayan,
Bir yuva olamadık be Gözüm!
Hava hep daha erken kararıyor artık,
Sabah ise daha geç,
Hiç beraber sabah edemedik be Gözüm!
Sessizce ağlamaya kaldık artık,
Hiçbir şey yerini tutamaz oldu,
Tatminkar oldu belki de gönüller,
Suskun…
Beraber hiç susamadık be Gözüm!
Saatlerce…
Umursuzca…
Hayatın hep bir kastı oldu yaşananlara,
Yaşanacaklara,
Bir beraber yaşayamadık be Gözüm!
Nefesin olmak isterdim,
Gözlerin,
Herşeyin,
Mırıldandığın şarkı belki de,
Veya aklından geçen en ufak fikir,
Veya “sen” işte…
Belki ben “sen” olunca, “biz” olabilirdik be gözüm,
Biz hiç “biz” olamadık be Gözüm!