Ayda Ferim Ay/FerimMehtabın avare yıldızlarıyla Seni yad etmek varmış Ay/fer Odamı aydınlatan ışık huzmesi Uykuları kaçırınca Samanyoluyla pencere muhabbetini de Böylece başlatmış olduk. Aniden onu gördüm Kızma bana yosun gözlüm Ayfer diyordu Senin adınla haykırıştı ruhuma Açıkladı kendince Aydan fer istiyormuş meğer. Birde yürekte ki çırpınışlarını Melül mahzun gözleri feri solgun neşesiz. Yar yarası çekeni dinle diyen sen değil miydin ? Dışlanmış besbelli görgüsüz kurallardan Bahis sevgili olduğundaysa Leyla idi sözleri dinledim. Zorlandı önceleri kelimeden tümceden Ahlakmış ilkeleri inançları doğrudan Kendini ayarlayıp çer ağından kandilden Nazlanmadan harbiden ruhu döktü inceden. Nakış olup işlenmiş sevgilinin kalbine Tozkoparan yıldızı haince girmiş Kıraç eylemiş yurdu vahasında yuvayı. Çisil demiş dil dökmüş Şeyda’sında Bülbülleşip Kabuklar bağlamış her gece Isırarak kanatmış intizarda dudağı Böyleymiş mahzunluğu İhanet vurgunuysa dudağında ilk hece Nedamette duymamış kabına sığamayan Kendini yıldız sanan Ketum gökyüzü çarpığı. Anladım ki çok çekmiş Bu ara bozguncudan İnci gibi gözleri akıttı mercanları Hassas ruhum incindi Sine öz ağlayarak doldurdum fincanları. Sevgiyle bakıp bana Sil ara nağmeleri Gör işte esrik hallerimi Çevrem çalkantılı Gelmeyen devranımdan kaçamam mevkisiz yoz bulutlu ortamlardan. Samanyolunun Şavkı kendine hayrı d/okunmayanından Aydan bir fer İsteyeninden nelerde öğrendim. O günden nu yana da Anladım ki Ayaklar bir kez kaydırılmaya görsün aşkta. Özenle d/okuduğumuz sevdamıza sahip Çıkmamızmış demek asıl olan ay/fer Ayda Ferim Ay/Ferim. |
Mana bütünlüğü içinde bir şiir okudum.
Tebrik ederim.
Ama benim favorim hep hece olacak galiba.
Sağlıcakla.