Bir ayaz aşkımı amansız vurdu
Bahtında saati zamansız durdu
Hırsından ağlayan toprak kudurdu
Anasız çocuklar yeşermez gayri

Hayat, hep bir yerden kanatıyor içimizi; ne kadar unutmaya çalışsak beyhude, biliyoruz ki o tükenmiyor. Günler günlere, yıllar yıllara ekleniyor; yaşadığımız onca şey güzelliklerinin yanı sıra, ömrümüzün nasıl azalmakta olduğunu da hatırlatıyor. İnsanız sonuçta ve göz göre göre hayatın elimizden kaçıp gitmesine razı olamıyoruz. sevdiğimiz insanların ardından döktüğümüz gözyaşları, bir parça da kendimiz için akmıyor mudur?Buruk bir kalple bakarız eski, sararmış fotoğraflara. Canımızın parçası,şimdi yalnızca fotoğraflarda donmuş bir gülümsemeden ibarettir...Evdeki varlığı,sesi,huzuru,aydınlığı,gülen güzel bakan gözleri,şefkati,aşkı,sevdası bir mum gibi sönüp hayallare,anılara karışmıştır...Arkasında anasız çocuklar kalmıştır...Kabullenmesi zor bir geçektir...Ateş düştüğü yeri kor edip kavurmaktadır...Her şey bir yalandan mı ibaretir?Gece ile gündüz, kahır ile lütuf, ölüm ile hayat art arda geliyor hep. Dertler dermanla beraber geliyor. Her karanlığın sonu şafağa kavuştuğu gibi...

Acınızdan ve kederlerinizden sağdıklarınız kalbimi acıttı,Hak tealadan sabır dilerim...Bu muhteşem dizeleri okurken benide geçmişe götürdünüz...çok çok teşekkür ederim...Bu şiire tutkun yüreği kutluyorum...Kaleminiz kavii olsun...selamlarımla... peri

Hüzünlü peri tarafından 10/5/2013 7:16:14 AM zamanında düzenlenmiştir.