O şimdi aşkın kıblesini metaf ediyor...

ey aşkın kıblesi; metafı sensin şu bizar ruhumun
aykarası libasını çekip yüzüne okşarsın gönül gözlülerin yüreğini

pervaneler dönüyor şimdi eteklerinde
vuslatı bulmanın tebessümü çehrelerinde
akmış ummanlara gözlerindeki neş’e

tutuşur özlerinde harlanan geçmişin ahı
gözlerinde çağlayan setr edilmiş günahların vahı

şimdi sükût yanıyor benim yüreğimde
kanatlanıp yükselsem göklere
hasret terennümleriyle kanat çırparım
o geceyi imrendiren siyah rengine

ah bilmem ki görüpte aşkına yanmayan var mıdır?
aklını ruhunu eşiğinde bırakıp serabın da gölgelenen
Beytullah deyince yüreği inleyen
gözleri sicim sicim dökülmeyen var mıdır?

can; iklimim kurak kaldı bu mevsim
çağrılanları yolladık ben boynu bükük yetim
niyet ettim duaya metafın da öleyim

şimdi kurak bir zamanı devşiriyor saatler
yelkovan akrebin peşinde hazan eteklerim de

oysa ki;beyaz ihramlar içinde telbiyeler dilinde
semadaki meleklerin eşliğinde hiç bir şeyi incitmemek kasdıyla
yanık ciğerlerini zemzem suyuyla serinletenlerin var

benimse afaka bakan gözlerim buğulu
kelâmım da hüzün
mahsun duruşumun edasında bir Hacer sancısı
Sefâ Merve arasın da koşar susuzluğumun kavgası

dönüp bakarım resmine
hangi siyah yakışır bir başka cisme

zümrüd-ü anka olup düşlerimde
uçarım her gece senin şehrinde

uyanır gözlerim sabah bir telaş içinde
titreyen bedenimi temizleyip aşk zemzemiyle
kıyama dururum bir ümit bestesiyle
ayet ayet içerim
niyetim o dur ki;
tayyi mekan edeyim
şükür secdelerine Mekke’nin türabında ereyim


Şiir değil şair değer görmemiştir! tek tesellim bu, yoksa; kıble de aşk’ta metafımızdır!