AŞKI YAZSIN BU KALEM

Mutluluğu resmetsin, aşkı yazsın bu kalem.
Hece hece zerk etsin, ruhumuza Leyla’yı.
Firdevsî ikliminde, tutuşsun yansın âlem
Mecnunlaşıp çöllerde, zikredelim Mevlâ’yı.


Sonu gelmesin aşkın; bütün zamanlar dursun.
Hiçliğinde kaybolsun; yok olsun elem, keder.
Sonsuzluğa giderken kalpler “aşk” diye vursun.
“Yaşar iken ölmeye”; hangi maktul, “ölmem!” der.


Kalemlerden dökülsün bütün efsunlu sözler.
Kelimeler boyansın baştanbaşa sevdaya.
Bitmesin mürekkebi, hokka olsun denizler.
Gökkuşağı taç olsun; tüm renklerle semaya.


Yıldızlar, ay raks etsin; bulutlar yere insin.
Şimşekler ışık saçsın; neşvünema bulsun yer.
Gökten üç elma düşsün; bulan âşık sevinsin.
Cennetin oğlu, kızı; acep yer mi bu sefer?


Âdem ile Havva’nın, kalem yazsın aşkını.
Kuşaklara anlatsın; heceler, hiç susmasın.
Cennet’in mağdurları, büyük aşkın şaşkını.
“Allah’ın emri!” desin; geri kalıp pusmasın.


Durmasın, dinlenmesin; “ölümüne aşk” desin.
Hayat sevmekle başlar, aşk ile devam eder.
Kadere teslim olup bir elma daha yesin.
İlâhî böyle yazmış; tüm yollar aşka gider.

Hülvani BAŞTUĞ
29/09/2013
..