Sonuncu titandı
Ufuk çizgisi uzağından seslenen ruhuma
Avuçlarıma akıtıyorken
Tutarsız gözyaşlarını şizofren sevgilim
Şimşekler çakan asası ile kevgire çeviren avuçlarımı
…
Kahkahası gür!

.
.
.

Bilindik son yeniden
Yarı tanrı bedenim
Yine galip yarı insan ruhuma!

Ağlama sakın demiştim
Ve yapma da…

Yol ayrımlarına ölüm temalı yontular kaçıran
İllegal sevdalara zafiyetim
Lanet olası kaderim benim!

Sevme sakın da demiştim…

Tam da şu an
Ağlıyorken belki de sen;
Tereddüt etmeden kırıyorum
Beyaz bir güvercinin narin boynunu
Asırlardır
Sakallarımdan gitmez bu iğrenç yapışkan
Yudum yudum bağımlandığım bal şarabı

Kalem tutan üç parmağımda
İtaatkar gagadan damlamış
Masum
Üç damla güvercin kanı

Tam da tersi şu an
Ağlıyorken belki de ben;
Aztek şalının davetkar dekoltesine eşlik
Şen kahkahaların ile
Kurban edilişini izliyorsun
Marazlı tanrılara
Zincire vurulmuş zavallı ruhumun


İşkenceye köreltilmiş tören bıçağı vahşetinde
Yarılarak çıkartılıp göğsümden
Ve dahi
Atıyorken üstelik hala
Ateş karıncaları gardiyanlı
O Günah fanusuna hapsedilmiş kalbim
Acıyor!

(Yıldıray Kızıltan)