Nail BabaHer oyuncu kendi kendini oynar “Hayatım Roman” tiyatrosunda Yaşlı bir adam da beni Halk ayakta alkışlar Kendi kaderini Yalnızlıklar/kavuşmalar Doğumlar/ölümler Şiddetli geçimsizlik Bir yanda görkemli hayatlar bir yanda işsizlik Geçim derdi ve savaşlar Zirveye tırmanan İki veran kadın gözyaşıyla ağlıyor Avuçlarında kan Sırtında kırmızı bir aba Sempatik aksanıyla Şu bizim Nail Baba Sahnede oyuncaklar dağıtıp Küçük çocuklara Şarkılar söylese de Yüzler unutmuş gibi neşeyi sevinci Hiç gülmüyor Kim salıyor yine yukarıdan? Bu kuru çınar yapraklarını sahneye Durmadan Hüzün yağıyor Perdenin arkasında olmalı Esrarengiz neyzen Bu akşam pek efkarlı Hüzzam çalıyor Anladımki söküp atmak beyhude Yalnızlığımızı, hüznümüzü Yıllar önce kaybettik biz Sevimli eski yüzümüzü Şimdi son sahnesindeyiz İkibinyedi oyununun Bir perde daha kapanıyor Sahnedeki yaşlı adam Aslında bana benzemese de İnatla beni oynuyor Senaryo bildik Gülüyoruz ağlıyoruz Sen neden katılmıyorsun Nail Baba? Muntazır soframıza? -Şu elimde gördüğün kutsanmış yavan ekmek acıları azaltıyor Yemek yiyoruz Celal Çalık |
balıbey tarafından 1/3/2008 12:55:22 PM zamanında düzenlenmiştir.