UMUT ÖLMEK İÇİN VARKuru bir rüzgar eser geçmişimden yüzüme zemheride kalan yürek titrer içten içe kovmak için kaldırır elini yüreğine beyaz bir kelebek havalanır semaya pandoranın kutusu açılırken kalmıştı böceklerden geriye umut dendi adına salınırken özgürlüğe. Elimde paslı hançer diz çöktüm kendime kurşun yarası derinde çıkarmam lazım son bir azimle deştikçe deşiyorum yarayı sonunda kanlı ellerim avuçluyor kurşunu biraz hırpalanmış biraz soluk rengi ilk girerken nasıl da kızgın bir lav gibi kırmızıydı boynu bükük duruşu içimi dağlasa da geçmişin kovasına fırlatıp atıyorum boş gözleriyle ağlasa da. Bitti diye huzur bekliyorken yüreğimde boş kalan yeri sızlıyor inceden inceye yeni bir kurşun mu yemeliyim yerine elimi göğsümden içeri sokup yarayı sıvazlıyorum dinsin istiyorum bu gereksiz acı sol yanımda biriken bir öfkenin sancısı kükreyen dalga gibi kabarıp duruyor başımın üstünde dolanıp duran umut kelebeği son nefesini ciğerlerime üflüyor.. Gözlerim geleceğin perdesini aralıyor Geçmiş bir boğaz gibi gittikçe daralıyor Bitmeyen karabasan düşüme sarılıyor Uyanıyorum birden aynalar kararıyor. Son çırpınışlar bunlar anlıyorum Bir kez daha yarama bıçağı batırıyorum çığlığı son nefesini verirken gözlerimi yumuyorum kıyısından süzülen bir damla yaşı elimin tersiyle siliyorum umut öl artık diyorum..Öl... Ayvazım Deniz |