ben hiç böyle görmedim seni
cezası kesinleşmiş bir hükme yalancı tanıklık
kendine buyruk bir hayatın ana artellerinde
ama şikayetim yok bu yoğun bakımdan




yaklaşık üç koca asır
(insan ömrü için nedir ki)
bağdaş kurup oturacağım
toprak damlı bir evin tek göz odasında
işte o zaman ağlamak bu kadar acı gelmeyecek acıyan yanlarına

(ama sen yinede asma bahçelerini düşün)




gazoz kapaklarından yaptığım yanları oyuntusuz bir taç
elimdeki en büyük servetim hala
ve manşetlerdeki büyük harflerle yazılmış puntolara takıntılı olmam
aymaz bir işaretin habercisidir
yedi gün, yirmi dört saat zihnimdeki karıncalaşmaları
bilirsin




sadece gözlerinle dokunduğunda
yakıp yıktığın yerlerime aldırış etmem
infilaka alışkındır bu kalp
intihar bombacısıyım her aşkın insan kalabalığı yerlerinde
bağışıklık sistemimi çökertebilirsin sabah ezanından önce




hırat bir koşuysa
her yüzyılda ölüp ölüp karşına çıkar
mühürlenmiş dilinde yarasıyla
evet susmalı bu vakit
on dakika ara vermeli şiire
susmakta bir bakıma teğet geçmektir ölüme

(kendi zehirli kanınla temize çekilmelisin)




anadolu kadar eskidir
ömrümden her geçenin çizik attığı kabuk bağlamamış izler
ve başı bozuk bir kavimdir, özüne tapındığım
beni yarı yolda bırakıp, ardına bile bakmadan
geçip gitmeler göç zamanı
göz kapaklarını kurutur içimde küçük bir kızın

(o vakit beni bırakmalısın özgürlüğümle başbaşa)




sen sebebine sır veren uğursuz saatlerin asiliği
oğul yücelten bir toprağın kızısın
yüzüne mıhlanmış kınayı akıtmadan
çarpık ayaklarınla geçemezsin bu yoldan




aşk beni üç kere yağmaladığında
varacağım mabettir anne omuzu
sende yaslan tüm düşüncelerden arınıp
bir tarafını düşürdüğün kendi omuzuna

(kadın olmanın diyetini ödemelisin artık)




içinde gürültü yapan çocuğu uyutup
bakire bir günahsızı çıkarmalısın günışığına
sen ya el değmemiş düşüncelerin uç noktasısın
ya da uçurumun kenarısın, sadece cesaret edebileni yanına çeken





(bu şiiri niye mi yazdım)
(kendi mistik havandan kurtulup)
(pozitif bilimlere inan diye)






Diz_Kapak