***...mavi maviydi baykuşun geceyi yırtan sesi...***kendisiyle kavgalıydı her zamanki gibi acılı bir bakış kalbinin âsi çocuğunu kaçırmıştı gene sokaklara tek onu sevmişti tek o vefasızı… herkesten kaçarak ona “liman” diye sığınmıştı uzun süredir yağmurların şehri terk edişi gibi oda terk etmişti onu onsuzlukta mavi uçurumlara fırlatmak istiyordu bu sevdadan arta kalanları penceresinde hüzünlü bir sonbahar yaprakların en çok kızılına bırakıyordu ümitsizliğini aşkının alacasına sığınarak , iki kişilik ağlıyordu aşağı mahalleye geldiğinde sokak kaldırımları gibi yalnız, köprü altı çocukları gibi öksüzdü koltuğunun altına sıkıştırdığı “hüznün mavisi” kadar hüzünlüydü sokak söndürmüştü çoktan ışıklarını onunsa,gözleri şafağı özlüyordu parmakları ise,yazmak için kalemi… yürüdükçe ıssız sokakların bağrında zamanın davulu çalıyordu sevda yarasının üzerinde perçemi düşüyordu alnına kahverengi gözleri kuytunun en derinine gömülüyordu süzülüyordu gözyaşları yanağından üzerine … Gülmemişti gülememişti yalan dünyada her şeye rağmen, mavi maviydi baykuşun geceyi yırtan sesi süleyman altunbaş..... not: "hüznün mavisi" 4.cü şiir kitabımın adı |
Yüreğinize kaleminize sağlık çok saygılar Süleyman hocam...Tebrik ederim..