Siyah bulutlar treninde ikamet eden ömrüm
Ellerimden tutup ta çıkar beni düzlüğe
Sandığım tüm gerçekler içimde bir kördüğüm
Duyduğum doğruların önünde eğilen ben
Umutlar uzak kaldı uzandıkça ellerim
Şimdi öfkeye yenik bir insan taşıyorum
Kulaklarım dört yandan gelen sesleri duyup
İçindeki çocuğa haykırışları vurup
Penceremde sessizlik öper sadece beni
Ben beni düşürürüm içimden bebek gibi
Yalnızlık alır aklımı yalnızlık sarılırken
Sonsuzluklar ülkesine giden yollar uzarken
Karanlık bir ormanın kuytusundaki masal
Saçlarımı yoluyor
İçindeki aç kurtlar
Sayılmadığım kadar insanım ben aslında
Görülmediğim kadar gerçeğim, buradayım
Yokluğumu sevenler varlığıma bakmadan
Siz yaşayın ne olur
Ben tek te takılırım...



Siyah bulutlar treni gürültülü sesiyle
Ömrümün yokuşundan iniyoruz birlikte
Yağmur olup yağarsam belki de kurtulurum
Siyah bulutlar trenim vagon vagon dağılır
Açılır gökyüzümün yüzünde umutlarım
İçimdeki dişi devin o sarsılmaz gücüyle
Savaşırım uğrunda
Kurtulur yarınlarım...