Gün, akşama yol alırken, küçük bir odada,
Alıyorum kalemi elime,
Başlıyorum hesap kitap yapmaya.
Alacaklarımı sol tarafa, borcumu da sağa...
Sonra bakıyorum câri hesabın sonuna,
Milyonlar çıkıyor alacak hânemde,
Borcum ise, tek satır...
Anlıyorum ki, kalbim attıkça,
Bana hep borçlu kalacak hayat.
Ruhum kırıldıkça, uslanmayacak.
Aklım da bende kaldıkça, asla çalışmayacak.

Sonra, bir karar veriyorum kendi kendime.
Mantık derslerinden sıfır çeken aklımı,
Birilerine hîbe edeyim diyorum, hayır niyetine.
Bari rûhum yanımda kalsın da, yük olmasın başka birine;
Nasılsa uslanmaz, durmaz yerinde,
Uçar gider yine, iflah olmaz.
Beni yaktı bunca zaman, başkası yanmasın.
Ben kör topal idare ettim, etmesine de,
Anlaşılan, ne o benden geçecek, ne de uslanacak.
Beni hep böyle hayatla sınayacak.
Sonunda ben de bıraktım kovalamayı.
Ruhum nereye, ben oraya...
Yaşam da öylece, akıp gitsin işte...

MUTAHHARA ARLI ÖZKÖK
muti