MEKTUPKim bilir! O gün kulaklarıma misafir olan kelime “evet” olsaydı, Bu bir aşk mektubu olacaktı belki de… Ve birkaç buruk cümle değil, duygu yüklü koca bir sevgi müsveddesi olacaktı. Cümleler, yüzündeki alaycı bir tebessüm nedeni değil; Kalbinin mutluluk çiçeklerini okşayan hafif bir sevgi rüzgârı olacaktı belki de. O zaman gözyaşlarımla ıslanmayacaktı bu kâğıt ve yazarken titremeyecekti elim. Ve o zaman, vasiyetimi yazacakmışçasına oturmayacaktım masa başına. Ölümün tüm çıplaklığıyla zihnimi doldurduğundaki gibi, Nefes almakta güçlük çekerek almayacaktım elime kalemi. Yok bu tatsız sözleri uzatmanın âlemi. İçimde sensizliğin tarifsiz elemi… Dört yıl oldu soramadım, O gün yağmur gözyaşlarımı saklamamış olsaydı eğer, Yine hayır diyebilir miydin bana… |