Yarattığımda milyarlarca yıl önce kainatı
Zorluyordu kapılarımı yalnızlığın vahşeti
Yağmalanacaktı
Acımasızca
Sessizlik ordusu savaşçılarınca biçare ruhum…

Ve bu yüzden
Yaratamasaydım yaşama gizlediğim ölümü
Olmayacaktı
Fitili şehvetimle ateşlenen ihtiraslı kozmik fırtınalar

Her yükselmişliğimde
Aşkına ayaklandırdığım mahrem isyanlar
Olmayacaktı!

.
.
.

Söyle;
Affedebilecek misin beni?

Yakılan ağıtların tek sebebi benim çünkü her *çağ yangınında…

Bedel-ler ödemeye hazır ruhlara dahi diz çöktürten korkudan
Oyunlarıma çomak olsun diye kırdıran tek tek dallarını
Hayat ağacının acımasızca

Ki
Ölümdeki o dölleyen kokuyu
Ancak böyle mötifleyebilirdi kızgın iskarpelalarla yedi kat semaya
Şehvetli yaratıcılığım

Betimsiz kahkahalarına iblisin taşlar yağdırtan da benim ruhlar dolusu…

Katline sebep tüm mikro organizmaların ikiyüzlü yoldaşlıklar vaat ettiren
İronik katliamları en derinlerine gömdüren felsefenin
Ve
Varoluş paradigmasında
Yanlış yol meyillilerini alevli kazıklarda sorgulayan
O despot Voyvoda en sonunda…


Söyle;
Affedebilecek misin beni?

Ruhuna fısıldadığım
Ve
Sonrasında
Ruhuna fısıldadığımı ölümle lanetlediğim
En kadim tragedyalarımdandır aslında yaşam
Nefeslendiğim boyuta ölüm çağlayan ırmaklarda
Tek renktir bu yüzden gökkuşağı

Ve
Bu yüzdendir
Kendilerine bakmayı yasak ettiğim ordularımla
Varoluş aynasından ruhlara yansıyan ironik yalnızlığım!

Şimdi sen
Söyle Küçük Kız;

Tüm *bu yaptıklarımı affedebilecek misin?

Ve
Tek nefeste cismine bahşedebileceğim ölümsüzlüğünle
Olabilecek misin gerçekten ruhuma alternatifsiz eş
Tanrıça Kuzgun?

(Yıldıray Kızıltan)