Maviyi Küstürme!
Ne vakit hava kararsa
Yalnızlığım artıyor. Hissizim ben!diyorum ya Yalan. Ne vakit hava kararsa ağlarım ben. Özlediklerime, kaderime, hislerime Ne vakit hava kararsa hissiz olmayı dilerim. Fakat bilirim ki mavi gökü terk ettiğinde daha bi insanım Ağlamak gülmekten daha çok anımsatır yaşadığını Hava karardığı vakit affetmemenin yükü biner omuzlarıma Milyon sebep arar bulurumda Yine affetmem yutarım karanlığı. Gök maviliğiyle camımdan dolduğu vakit Ben başka olurum Ne vakit mavi göğü terk etti Ben senden ibaretim Kalemim, kağıdım, vicdanımla Mavi göğü terk ettiğinde Karanlık beni boğmaya gelir. Karanlık, bir katildir kaza süsü veren O vakit Havanın karardığı vakit sakın gelme İşte o vakit ben, ben değilim. Yalan! Çok fazla benim Sen yinede gelme Maviyi göke küstürme |