Yalnızlık
alıştım her gün sensizliğin suretime çarpışına
bir suçlu gibi hayatı boynum yerde karşılamaya gölgesi kaybolmuş yüzümün eskimiş bir maske taktım kendim için aynada ve yagmurlar yağdı, yagmurlar düşüverdi başıma, tüm kirlenmişim birikti paçalarımda, sürüklendim çıkmazlara, yürüdüm,koştum, ellerim titredi yalnızlıktan kustum çektiğim nefesini bu karanlık dünyanın çöktü dizlerini işte günahlarım kirpik tanesi kadarmış sevaplarım hayatın karanlık tarafında dövülmüş mutluluklarım, gördüm..sustum, farklı bir durum değildi suskunluğum, huzur bulamadı hala ruhum, yok benim için karalanmış bir yolum, düşşem binecek tepeme tüm korkum.. dün gece bir rüya buldum, kollarımdaydın mutluydum, çalmadı bu kez ayrılık kapımı, ama hazırdı bu kez ölmeye ruhum.. |