ANDAŞIMAdını koyamadık yaşadıklarımızın. Kalın çizgiler çekemedik duygularımızın altına Umutlarımızı çaresiz korkularla ördük. Ayrı ayrı baktığımız puslu aynalarda Birbirimizin yansımasını gördük. Sen mi güzeldin? Yoksa ben mi güzel gördüm? Sen mi melektin? Benmi cennet hayali kurdum? Uzun zaman seni düşündüm durdum. Farklı kümelerin ortak elemanıydık. Farklılığımızı saygıyla harmanlardık. Tenefüss zillerinin oyuna salıverdiği Haylaz çocukların o erişilmez sevincinde Anlarımızı anlamlaştırırdık. Tembel bir öğrencini yarıda bıraktığı İki bilinmeyenli bir denklemin Aranan o iki rakamıydık. Birimiz yokken diğerimiz anlamsızdık. Aynı cümleyi aynı anda kurar. Sevinçle şen kahkahalar atardık. Işıl ışıldı gözlerimiz. Sevgiyle taşıyordu sözlerimiz. Hep ayrı yönlere utangaçça bakardık. Olurda kavuşursa bakışmalarımız. Başımızı öne eğer susardık. En çok susarken konuşurduk biz. Kelimelerin aciz kaldığı noktada Koyu bir muhabbete başlardı sessizliğimiz. Seni ben en çok kendimde tanıdım. Çok zaman soruma cevap aradım. Ben sana mı ? Sendeki bana mı hayrandım. |
Şiirle, sevgiyle kal.