Troykaya Mektuplar - III Hayat insana birçok yalanı öğretebilir ama birçok yalan insana hayatı öğretemez sevgilim sana merhaba mektuplarını geride bıraktım bu gece sana elveda mektupları ise hiç yazılmayacak bu köhne atmosferde dışarıdan izliyoruz bizimle öpüşmek için sıraya girmiş erkekler ve kadınlar dışarıdan izliyoruz, öptüğüm kadınlar utangaç öptüğün adamlar bir çöl kanyonunda akbaba sürüsü hepsini saygıyla anıyoruz defalarca bize kalmayı öğrettikleri için yani her defasında oracıkta, yani arkalarında gitgide kalarak ufalan iki nokta o eksik bir nokta var ya sevgilim o hep eksik bir nokta hepsi o kadardı diyebileceğimiz kimliği belirsiz nokta bize benzemeye çalışan, nefes veren oksijen sebebi bir akvaryumun dışında II YAŞAMAK DİYORUZ ÇOKÇA II dedim ki lunaparklar şehir ışıklarına benzettiğimiz yolculuklar her tepenin arkasında deniz var sanmışlığımız mavinin yokluk kapasitesi , o insancıl yanlarımız belki de bir bayram arifesinde yeni ve temiz kıyafetlerin karşısında uyuyakaldık birlikte hiç birlikte, adımızı hiçlik koyduk şiirlerle III farzet ki ellerin ceplerinde karlı kaldırımlarda yürürken fark ettin üşümeyi insanoğlunu hiç tanımadın daha önce devrimlere savaşlara şahit olmuş o tarihi sarayların önlerinden geçmedin aşkla tanışmadın, çocuklar doğurmadın bu kirli dünyaya adın anne olmadı bir gecekonduda çiçekleri beklemedin pencere önlerinde çiçek kadar değerli sözleri ya da sevmenin emeğiyle beyazlamadı saçların tabiatın unutulmuş, hor görülen, doğurgan, besleyen yanı olarak sadece sustun en çok da bir kadına yakışırdı bu susmalar yüzyıllardır üstünde bahçeler, köprüler, kargaşalar, yangınlar, açlık, ölüm konuştu sen sustun, en çok da bir kadına yakışırdı bu ağır yükler bu dinsizlik, bu dilsizlik sen sustun IIII bütün teoriler Tanrıdan artakalanlardı maceraların ise kavimlerin yok etme duygusu olarak anıldı her kara parçasını keşfetmeye yok ederken kendisini insanlık sevgilim, dostum, yalnızdaşım senden öğrendiklerimizle aç kaldık seni güneşe ve ay’a emanet ediyorum doğumları bilinçaltımda yetersiz kalan bir uzay boşluğunda sesini her zaman anımsayacağım şafakta ve yıldızlara bakarken II Yaşasın değildin hiç, Yaşatsın insanlık II ... . |