HÜZÜN
soluyor gölgeleri şehrin
güneşe dokunuyor bir şiirin kanatları kaldırımlarda ayak izleri yol tükeniyor orta yerinde menzil düşüyor bir bulut gibiyim yağmurunu yitirmiş dokunsam yanacak dalında gül dudaklarımda hüzün.. elifim noktalanıyor kanıyor dilimde adın azalıyor renkler birer birer sana tükeniyor mevsim sen yoksun... ŞAHBEYİT FATİH ŞAHİN IŞIK |