’’gez dünyayı gör Konya’yı’’
gitmenin güzelliğindeki ahvalim,
kanatlarıma kanıyordu,
kon dedim dilimin ucuna,
dilimin ucuna kon, kon ki son düş olsun aşk... (7+7=14)

sakardı ellerim keyfekeder,
sesini yüreğine düşürünceye dek,
sinesinde duydu yürek atışlarının aşina ürperişini,
şiir tövbe ediyordu aşka,
sabrımda ki tek sevda,
MURAD’ına erdiğinde,
efsuni hecelerde, muradıma KON YA sen, (7+7=14)

dilime dilberim,
dilberdudağı dilime şiir ezberim,
aşk’a zikir ederken,
sevgiye dua kalmak,
avuç avuç amenna, aminime KON YA sen... (7+7=14)

cümle kapısı...
ney dilinde çalınsa,
üflemeden zaman,
ziyadesindeki avazla,
NİYAZ PENCERESİ’ndeki duayla,
bir büyük ibadete,
özne olsa avuçiçi,
uhrevi bir ahenkte, duam da ki KON YA sen... (7+7=14)

gönül yelpaze,
nazik bir gönülde bazen/ nazende,
aşka sadaka verilmiş ömrüm,
sadakati güneşe emanet yüreğimden,
sürebilirsin nefesini nefesime,
mucizeye kavuşuyorken,
kucaklayabilirsen, nefsimde ki KON YA sen... (7+7=14)

çığlıkların narında yanmak,
aşka inanmak,
gözlerimdeki deli asuman,
yer yer yağmur olur zaman,
sicim sicim gözyaşım,
dertli bir hicazla bilal de,
yağmurun fikrine düşerken,
rüzgarın aklındaki, fırtınama KON YA sen... (7+7=14)

ŞEKER’i akide gönlümün,
ağzımda tadı kaldı özlem,
tarihe bir nida olup gömülse,
duyulur sesleri hala dünün,
SEKİZ SULTAN gülse,
tenhada gülümseyen, bugünüme KON YA sen... (7+7=14)

feza da ALAADDİN TEPESİ,
huşu içinde ıslak sesi,
rüzgar savurur BOZKIR saçları ötesi,
yerle gök bir misal de kavuşsa,
duaların rengi EFLATUNPINAR,
rahmetin gözlerimde, rahmanıma KON YA sen... (7+7=14)

MERAM’ımı anlatsam,
yollara yine düşer mi?
ey kefensiz gece,
kavuşmak mümkün mü?
gözleri nur güneşim, hasretime KON YA sen... (7+7=14)

bir sıcak düştür ILGIN yeli,
esmeyi bilen,
semazenler dönerken,
göze alamadığım bir yalnızlık,
düşlerimin efendisine kavuşuyorken,
sonsuzluktaki ŞEMSETTİN,
pervanesi ateşi aşk, imanıma KON YA sen... (7+7=14)

tesbih çeker,
duyulur taşların şıkırdaması,
pişmalıklarımın aması,
yüreğime dokununca KİLİM DOKUMAsı,
aklımı bulmak muamma kalır aşta,
düpedüz sessizliğin, sesime ses KON YA sen... (7+7=14)

ÇİFT BAŞLI KARTAL,
yalnızlık sana bile yakışmazdı gök kubbe de,
erleri ile HORASAN,
her umudun bir canı vardı,
kımıldandı hasan,
umartesiz umurun, şükründe ki KON YA sen... (7+7=14)

nağmeler inleten dergah,
bir illası illaki vardır aşkın,
ŞEMS’inin ervahını,
dilime çarpsa KARATAY,
kah fısıltı kah feryat, nasihatım KON YA sen... (7+7=14)

ibadet ilham edilse de aşka,
Mevlamı bulmakmış,
MEVLANA MÜZESİ başka,
’’hamdım, piştim, yandım’’ diyen can,
cümleden azizdi AZİZİYE’de,
sular seller gibiydi DÜDEN GÖLÜ,
aşk hangi KULU’ndayken? sabrımda ki KON YA sen... (7+7=14)

SIRÇALI MEZAR’ındaki sır,
kaç asır kendini saklar,
heceyi yine gömdüm umutlara,
bir kere öldüysem, bin kere dirildim de geldim,
örtemem ki geceyi, yolumdasın KON YA sen... (7+7=14)

okuyarak öğrendiğimi,
severek anladığımda,
nasılsan öyle gel diyen,
uz dilli Selçuk SELÇUKLU’yken
en yalın ve en yalnız, gönlümesin KON YA sen, (7+7=14)

dilimde tüy bitse de, hicran bilmesin bizi, (7+7=14)
KON YA sen...adını koyalım artık AŞK ’a...