ROJAVA

ölüyorum
Gecenin zifiri karanlığında bir karartı gibi çöktüler üstüme,
vurdular, defalarca ve acımasızca vurdular.
Böylece bir can daha yola çıktı.
Uzun bir yolculuğa...
kaç gün geçer bu meçhul yolculukta, bilmem.

sustular
ve
Kıydılar hiç utanmadan.
usanmadan kıydılar.

Sonra bir yerde görecektim tüm olanları.
Biraz kırgın ve erken gitmenin verdiği hüzünle...
annem göz yaşlarıyla gömecek beni.
oysa hiç kıyamazken bana şimdi kendi elleriyle gömecek beni.
ve annemin göz yaşlarıyla, umudum da öldü tıpkı benim gibi.

Biliyorum bugün beni ve rojavayı anlatamayanlar, susanlar yarın mutlaka utanacaklar.
Yine biliyorum bir gün birileri dikilecek mezarlığıma ve affet diyecekler.
ama
Ben öldüm tıpkı umut gibi.

vurdular, kıydılar bana
hemde hiç utanmadan...


DEMİR (ATEŞ)