zaman nasıl da geçti sevgilim
ikibindörtyüzon yıl
ne kadar çabuk
ne de kısa ömrü insanın
hatırlarsın
Sokrates hayattaydı
dün gibi değil mi
sofistler ve Eflatun
insan dünya demekti
dünya ise insan
istersen anmayalım zamanı bu akşam
sahnen geliyor neredeyse
aşkımıza bakalım

Afrodisias’tayım odeonun mermer basamakları
kokunu aldım
seslenir gibi oldun sanki
oralardaydın
mor dudaklı
ipekler içinde bir kadın
sofi
ne ilkisin ne sonuncu
dünya güzeli oyuncuların

uç
git gülüm
alazında ağustos akşamının
uç ve kop dikenli dalından
naz ile
aşk ile
takıl anka kuşun rüzgarına
ve teleklerine
pisipisicik ol sihrinde
uçuş
çığlığında saksağanların
kavuş özgürlüğüne

kon ve sakın deme ki bu bağ virandır
harabedir buralar
göğerip köklerinden gelir
saklı asmalar
kurnalar
küpler
susamış şaraplar
her viranda incir
her viranda bir nar
yiğit figürler vardır

yok olanlar
atlar aslanlar insanlar
ne kalır yerlerde
ne kalır göklerde
toz olurlar
savrulurlar
bir engerek sıyrılır
çıkar odeonun mermerinden
ve kıvrılır
sarılır insan bedenine

sen
Sofi!
mor dudaklı
incir patlağının efsane kızı
başında defne tacın
taşlardan
sahneden
şu tiyatrodan taşarsın
o dem anarım seni
tozundasın havasındasın
ninnisinde rüzgarların
hala varsın
insanı yaşarsın

trajedi yine
bir başınasın
düğümlemişsin boğazları
göğüsler yumruk
ağıtlar yakıyorsun
kahkahalar atıyorsun
şarap kokuyor nefesin
oynamıyorsun
yaşıyorsun
isinde kandillerin
kayboluyorsun
üşütüyorsun
ürpertiyorsun

sen
Sofi!
sessizliğinde düşüncelerin
ezgiler söylüyor
keman çalıyor
ağıtlar yakıyorsun
her seyirciye
oynadığın her şeye
aşkına bakar gibi bakıyorsun

kırların
kekiklerin beyaz çiçeği
oyunların asil kızı
sahnendesin
kara bağlamış duvarlar
yas tutuyorlar
doluyor göz yaşı şişeleri
zehiri gizliden
insanlar ve düşler
umut arıyor kırılgan
bulmak isteyici gözler

toprak olmuş diğer adın
bir elinde keman
bir elinde yay
savrulmuş uzanmışsın
ışığında yuvarlakların
yüzünde sarı ay

ey güzel kadın
sen
Sofi!
nasıl geçiyor yıllar
dün akşam hangi sahnedeydin...

Denizli