FOTOĞRAF

Her iki yılda bir veriliyordu;
Ayakkabı, mont, yelek, parka...
Emekçilerin çoğu, işverene hayır duası ediyordu...
Halbuki! Söke-söke, dişe-diş mücadele ile alıyorken, Sendika;
Adı bile geçmiyor, esamesi okunmuyordu, verilen sanki sadaka...
’Devletimize zeval gelmesin, bereket versin’ diyerek katlanırken, maaş bordrosu.

Her üç Nisan akşamında, Cami avlusunda;
Kazalarda yitirdiklerimize mevlit okutuluyordu, ruhuna...
Gündüzüne de, açık büfe yemekli, müseccel markanın kuruluşu kutlanıyordu,
Çoluk-çocuk, akraba-talukat ve emekli-çalışanı davete icabet ediyordu,

Oysa! Sendika, kazaları ve işgüvenliğini mesele yaptığında;
Daha başkaca sorunlara çözüm bulmak için toplanıldığında, salonda,
Her ne yapıldıysa ve nedense, genellikle de elli’yi geçmiyordu katılımda.
İşte! O zaman, kaybettiklerinin etini geveliyordu,aslında...
Üç Nisan da, eline tutuşturulan, işverenin ikram tabağında.

Arkadaşları tarafından oluşturulan ’Ayak takımı’ tiyatrosunda;
Emekçilerden çok, Halktan ilgi görüyordu, sahne aldığında.
Hediye edilen haklar, mücadele ile alınmadığında;
Eriyor örgüt, yavaş yavaş, demokratik haklar ikinci planda kaldığında.

Ne yazıkki! Örgütünü değil, müseccel markayı önemsiyordu;
Emekli ve çalışanların ortak kurduğu, sanal platformda.
Öz sorunlarını mesele yapanları, markaya hakaret sayıyordu...
Yıllarca ve aynı ortamda, aynı şemsiye altında,
Omuz omuza mücadelede ve kara günlerde de dayanışmada,
Birlikte olduklarını, bir çırpıda kenara atıyordu.

Bu durumda, gelecek görünüyor, vaziyet ortada;
Pek yakında bu sinemada...
Gitti gidiyor sendika, eli kulağında...
Çalışanlar görecek, hepsi de sonunda...

Şiarımız olmalı/ydı, örgütlü mücadele ve sınıfsal dayanışma.
Yıllarca çektiğim fotoğrafı, bu vesile ile paylaştığımda...
Emekçi kimliğimiz, daha çok tutulmalı ön planda,
Göreceksiniz! İyi günde, kötü günde, örgütünüz yanınızda.

29.07.2013
Ömer KIYAK

Hangi mesele doğru dürüst yürüyor ki kimin hakkı doğru dürüst veriliyor adaletin olmadığı yerde, ne sendika kalır ne demokrasi nede insan hakları şimdi bütün bu haksızlıklara direnme zamanıdır.Ve sandıkta çözülür netice uyuyan halkımızda uykudan uyanmalıdır.Şiirinizi kutluyorum.Ve başarılarda dilerim.Yunus diyarından selamlar.

vay vay ve vay...

ne güzel bağıra çağıra içindekileri haykırmak ve ne güzel sendikal bir dayanışma ..

birlik beraberliğin ilk temel taşlarından birisi değil midir sendikalar...

örgütlü çalışanlar istediğini alır.. ama artık sendikalar sanki sarı sendika :((

kutluyorum kaleminizi saygılarımla

maalesef ki artık örgütlü toplum olmak da yetmiyor, bir şekilde insanlar aldatılarak hakları gasp ediliyor, şu veya bu şekilde.

Daha demokratik ve insan haklarına duyarlı bir yapılanmanın olması, örgütlenme haklarının korunması ve hayata geçirilmesi şarttır. Siyasilere olduğu kadar tüm sivil toplum kuruluşlarına ve ilgili ilgisiz her kese sorumluluk düşmektedir.

Kutlarım hassas kaleminizi.

Tebriklerimle...

geçmişde ki o dayanışma ruhu kalmadı orta da dost
şimdi herkes sadaka kültrüne
biat etmiş durumda örgüt mörgüt hak getire
herkesin kişisel çıkarları toplum çıkarlarının önüne geçmiş
umarım insanlar bir gün hatalarını anlar lar.
tebriklerim çokça dostum