Sokağın son çocukları
Doksanlarda öldü benim çocukluğum,
Akılma geldikçe hala üzülüyorum. O zaman hayat başkaydı, Neşeli,güler yüzlü insanlar vardı. Saklambaç,körebe,uzun eşek, Ve diğer oyunlar, Unutulmaz hatıra olarak kaldılar. Cumartesi,pazar izlediğim çizgi filmler, Süper baba ile geçen güzel günler. Hepsini arıyorum şimdi, Arayınca bulunamayan eşya gibi. Küfür nedir bilmezdik, Anne ve babamızı üzmezdik. Öğretmene saygıda kusur etmezdik, Sesimizi asla yükseltmezdik. Biz galiba sokağın son çocuklarıydık, Masum ve zorlu hayatı doksanlarda bıraktık. Sovyetler yıkılmış,herkesi korku sarmıştı, Malum Karabağ olayları,hepimizi sarsmıştı. Komünizm belası yakamızı bırakmıştı, Amma geride yıkık dökük enkazları kalmıştı. Hala gözümün önünde canlanıyor o yıllar, Sokaklarda korku içinde sabahlayan insanlar. Ama yinede güzeldi, Hem sevinç hemde hüzün vardı. En önemlisi insanlarda güven vardı. Yeniler belki bilmez, Komşuluk diye bir şey de vardı. Arkadaşlık,samimiyet vardı, Malesef artık hiçbiri kalmadı. |
hoş anlatımdı.