YORGUN
Yorgundu bu şehir
caddeleri,kaldırım taşları, sokak lambaları bile Parklarındaki akasyaları Yana düşmüştü dalları. Bedenim’in yorgun, kolları gibi. Yorgundu taşı toprağı kim bilir ne acılar gömmüştü, kara bağrına. Ne fırtınalar yaşamıştı denizi, ağlıyordu deniz kızı efsaneleri Dalgaları yorgundu denizin, hüzün kokuyordu yosunu, vurdukça sahile. Hasret taşıyordu, estikçe denizin meltemi. Siyahın matemine bürünmüştü mas mavi geceleri bu şehrin. bir tek sen yoktun, bense yapayalnızdım. kalabalığında mahşerin. İbrahim Yuka 25.07.2013/Antalya |
Hüzünlü duyguyu çok rahat bir dille ne güzel anlatmış dikkatli dizeler.Teşekkür ederim saygılar.