Gülüşlerin vardı
Hasretinde olduğum
Ne güzel deyişlerin, her türlü güzelliğe
Nasıl bir sevda bu bilmem
Bu sevdanın sonu gelir mi sence?

Son gülüşün
Hep aklımda
Gözlerinin içindeydim sanki
Alışamadım halen yokluğuna
Bilirim, seviyorum diye esip gürlememi sevmezsin sen...

Hani bazen, susayım diyorum
Sonra susmakta neyin nesi diyerek
Sessiz haykırışlara gömülüyorum yine
İçim ürperiyor
Daha çok üşüyorum giderek...

Gel dilini bağla bağlayabilirsen
Gel de zülf ü yare dokunma şimdi
Ve illa ki
Gece sayıklamaları
Karanlık gecelerden, karanlık gündüzlere kadar...

Sonra

Hani o şafaklar
Üstümüze doğan
Sensiz yalan gibi geliyor yeni bir güne başlamak
Bilinmeyen yarınlar
Belli ki yine çok şey götürecek...

Ve
Hep bir hasret şiiri dolanıyor
Kalemin ucuna
İmgeleri sen olan
Düş, hayal ve rüyalar...

Bir çiğ tanesi süzülüyor yanaktan
Yüreğime doğru akan
Yorgun ve hüzünlü bir çehre
Yağmur topluyor
Ayaz güneşlerden...

Özlemek nedir bilir misin?
Bir acı vurur, göğsünün kafesine
Dilin lal olur
Boğulursun içine damlayan
Gözyaşlarında...

Gel gönül
Ya sabır dersin
Allah’a sığınırsın dualarla
Hasret türküleri dinlersin
Bozuk plak gibi dimağına takılan...

Yanmak nedir bilir misin?
Bir ateş sarar, beyninden yüreğine
Yüreğinden bedenine
Bir katre su bulamazsın
Söndürmeye...

Ab-ı hayattır su
Ateşe benzemiyorsa
Hiç su ateşe benzer mi deme
Yaş olup gözünden
Akarsa yüreğine benzer elbette...

Efkar nedir bilir misin?
Kadehlerle söndürülen
Bir cigara yaktığında
Duman olup ciğerine gömülen
Suskun sedaların bardak şıkırtısında...

Neşeli sarhoşluklara benzemez
Efkarın sarhoşluğu
Alıp götürür maziye istemesen de
Yakarsın gemileri
Açılırsın denizlere...

Dokunma
Dokunursan ağlayacağım çünkü
Bak yine sabah esintileri okşuyor alnımı
Yine bir yerlerde söndürmüşüm içimde ki yangını
Baharlar gibi ılık yaşlar damlıyor yine, kendi halinde...

Yazan ve Seslendiren Mehmet Fikret ÜNALAN