ve biz...
hiç ayak izlerimiz olmayan kumsallarında o şehrin,
ve yine biz...
ikinci çoğuldan birinci tekile yol alırken,
çağaldık sandık yalnızlaşırken...

kaleminizin duygusunda kalemimin duygusuna düştü...
yüreğinize sağlık.

İşgaller kuşandım sensizliğinde
sessizlik bir büyülü zaman ki
kirlenmedim hiç...

yüreğimin üzerine oturduğumda
kanatırdı dikenlerim...

ve bil ki sevgili;
tarifi mümkün olmayan acılardan
sancılardan
ve tekin olmayan yerlerden
sana/
sadece sana
döneceğimi bilerek
adım adım akıyorum içime...

(içini yerim dediğim düştü yüreğime şimdi)

ki sözler büyütürken sana
her durakta gölgelerin kaplar yüreğimi...

ve ben ki sevgili;
girerim içine/derinlerine
yarı açık unutulmuş kapılarından içeri
tüm çağlarından geçerek
kumdan kalelerinden
sularından
ve aldırmadan kainatın tüm günahlarına
kaç kavim yok edildiyse
bir o kadar ağıtlar yakarak ki
parmak uçlarımda dokunsallığımın ateşi
dönemiyoruz bil/iyorum
hiç gitmediğimiz yerlerden
kendimize...




Mükemmeldi anlatım severek okudum
Yüreği kalemi alkışlıyorum
________________Saygılar