Sokak ÇocuklarıKalabalık şehirlerin kimsesiz çocuklarıydık Birimizin elinde simit tepsisi Diğerimizde boya sandığı Avazımız çıktığı kadar bağırıyoruz Acıkanlar bir simit diye sesleniyor Ayakkabısını boyatacak adam ise Hey çocuk Boyar mısın ayakkabılarımı Baktığımda kendimi görmeliyim diyor Aslında Biliyor musun abi Sesimizi duyurmak Yada bir şeyler satabilmek için Bağırmıyorduk Bizi görmelerini istiyorduk Daha küçüktük Ve halimizi anlatamayacak kadar utanıyorduk Bir umut sesleniyorduk etrafa Çocukluğumuzu görüp Büyüklük edecek Büyükler bekliyorduk Oysa Kimsenin bizi görmeyeceğini biliyorduk Çünkü Zaman eski zaman İnsanlar o eski insanlar değil Gücünün yettiği kadar özel Gücünün yetmediği kadar hiçsin Paran varsa Eli bol annen baban varsa Her şey tamam Yoksa Sende bu koca dünya’da Hiç kadar etmezsin Dedim ya abi Utanıyorduk Çünkü Ne eli bol bir anne babamız Ne de amcamız akrabamız vardı Biz sokak çocuklarıydık Hemde kimsesizdik Ve umutsuzluğun içinde Umutla sesleniyorduk hayata Belki bir gün biri duyar Çeker bizi buralardan Hani hiç olmazsa okurduk o zaman Belki ayakkabı boyacısı değil Öğretmen olurdu birimiz Belki simit satan çocuk değil Doktor olurdu diğerimiz Ne güzel bir hayal değil mi abi Ama sadece Hayal İşte yazar Ve Seslendiren Mehmet Aküzüm |