Sana sözüm vardı ‘’Unuturum seni.’’ demiştim.
Özür dilerim sözümü tutamadım.
Ne yaptımsa seni unutamadım.
Ah keşke o sözü vermez olaydım!

Çok uğraştım ama nafile.
Söz geçmiyor ki şu deli kalbime.
Her defasın da ‘’Unut.’’ diyorum kendime.
Ama olmuyor işte; unutamıyorum seni.
Sensiz yapamıyorum!

Ben seni unutmak için sevmedim ki.
Ben seni, sen olduğun için sevdim.
Ben yalan yere acı çekmedim ki.
Zaten yalan yere acı çekilmez ki.

Günlerce dua ettim Rabbim’e.
Yalvardım yakardım ama nafile.
Seni yine unutmayı başaramadım.
Öyle girmişsin ki kalbime; seni oradan atmak ne haddime.

Her gece gözümün önüne geliyorusun.
Beni yaşamdan uzaklaştırıyorsun.
Ulan görmüyor musun şu halimi?
Yanıyorum adeta; yaşayan bir ölü misali.

Sonunda yollarımızda ayrılıyor işte.
Ne sen beni göreceksin ne de ben seni.
Sen ayrı yere gideceksin; ben yine yollarını gözleyeceğim.
Sen orada başkasına yar olurken; ben burada kahrımdan öleceğim.

30.05.2010
NEVZAT
ŞİMŞEK