Son yaprağımı sen döktün,
Aşırı şiddetli rüzgarlarla.
Ancak bundan sonra banane,
Saçlarından,gözlerinden,
Sahte olsada gösterdiğin sevgiden,
Sen kendini başkasına yama bundan sonra.
Ancak anlamalıydım o yüzükten,
En başından aklında o vardı,
Yaşamının her anında o seninleydi.
Ancak bundan sonra banane,
Nefes alıp vermediğinden,
Sevinip sevinmediğinden,
Tasandan derdinden.
Sen kendine sen...sen...sen...
Dedirtecek kadar oyuncuydun,
Kendini en başından yamamışsın birilerine,
Yazık ettin sevdiğim kendine.
Sen benim İstanbulumdun,
Camisiyle kilisesiyle,
Gecesiyle Gündüzüyle,
Karasıyla deniziyle,
İstanbulumdun sen benim.
Varmışsın bir sanayii adamına,
Altından sekiz tekeri olan,
Onun yaşı başına değil,
Senin başın onun yaşına değil,
Madem kollarına yattın onun,
O korusun seni ömür boyu,
Sevin birbirinizi bakın gözlerinize,
Öpün yanaklarınızı banane sizden,
kıymetim yok ben farklı dünyadanım,
Hangi bela başa gelsin yok isyanım.
Parmağında yüzüğüde görsem,
Başında sevdiğinin tacını,
O muhtaçtır senin nefesine,
Yaşayın hayatınızı sizden banane.
Mutluluk bulun birbirinizde,
Nede olsa iki karaktersizsiniz.
Ben emir geldikçe ölmem sürünürüm,
Görüpte acıma bende sanane,
Mutlu olsanda olmasanda,
Hayat senindir banane.
Ben benim sanane,
Sen sensin banane...

FURKAN GÜLER