yokluğunda
zifir karası g/özlerim,
gece kadar üst üste ki
her gün yeniden
sonuna uyanıyorum
gördüğüm rüyanın
sen..
acemi bir rüzgar
kendi savrulmuşluğunda
uçmaya çalışan
ikimiz ise;
ne çok kelime kendimize...

Dur demek isterdim
şşş sakin ol
öylece sakin
bağırma duyacaklar
tabi ki umursa,
kaldı ki
kimseyi umursamadan yaşayamazsın
önemsediğin kadar varsındır
ve tabiî önemsendiğin...

sıradanlığının zincirlerini
kırmanın tek yolu
şimdi dinle kasmadan
ve kısmadan yüzünün çizgilerini
düşlerini kur ama kırmadan kur
kazanmak ve kaybetmek arasındaki
ince çizgi
kapıları açmadan gitmek midir
hadi sen uzaklaş kapıdan
ve otur koltuğa
ilişmeyeceğim söz
ve didişmeyeceğim
sadece otur
ve yaslan ki
yüreğin kocaman bir deryadır bilirim
kendi bedenini boğmaya hazır
ve unutmak sularına gömülen bir şişe
sular çekilinceye kadar otur koltuğuna

sakın deme
hissetmedim seni hiç
sakın deme titremedi tenim
ve ısınmadı/soğumadı
çekilmedi kanım
akmadı sularım
kendi çağlayanımda

minnacık bir gülüm/seme
ufacık bir sinir düş/medi yüzüme deme

şşşş kesme sözümü
sinir olurum bilirsin
krem kokan ellerinin arasından
serbest bırak saçlarını
ve gel şimdi yanıma
gel/usulca ve kimsesiz ki

kayboldum...
yolunu sokağını bilmediğim bir sehirde
elimde hiçbir adres yok
kime ne sorsam
bilmediğim bir dilde cevaplar aldım
kimsesiz kaldım
kim olduğum belliyken kimliksiz kaldım

ve ben ki sevgili;
sırtındaki açık unuttuğun
kapılardan yazıyorum sana
sen meçhule giderken
şaşkın bir mavi deniz olurmusun
demiştim ya
kendi sahilinde
bir sus aralığında
bir rüzgar değse saçlarına
tenin soğuyacak biliyorum
ve biliyorum,
hiç bir şarkı anlatmaya yetmeyecek
o anımızı ki
hadi kıs sesini hırıltısız ve derinden
duvardaki asılı duran gölgemi yerinden sök
ve sök asılı duran seslerimizi

sus...
tenine dokunan parmak uçlarım kadar sus
sana kustüğüm kadar
ahhh içimde nasılda tarifsiz bir tat var ki
yayılıp duruyor tüm hücrelerime

kim bilir belki de bu kadar
sevmiş olmamızın nedeni
kilometrelerce öteden
hissetmek ruhlarımızı ki

Yüreğindeki ritmi boş ver
dur
şimdi dur
kabuk bağlayan bir yara gibi
tekrar ettirme kelimelerimi
aksileşmesin sesim
hücrelerinde taşıdığın martıların çığlıkları
kanayan tabanlarının acısı kadar dur ki
bilirim eriyorsun
azalma ve azaltma isteğin var içinde
(içini yerim dediğim düştü yüreğime
ve güldüm şimdi manasız)
istedim...
senin kadar bende
avuçlarımda sımmmsıkı kavrayıp seni
ayak tabanlarıma eritecek kadar istedim ki
dudaklarındaki vişne çürüğü
bulaşmıştı tüm bedenime
alt yazılar geçiyorum şimdi
az sonralar
bir fragman telaşı zaman
yazdığımı tekrar okumuyorum
okumuyorum yazdığımı tekrar
tekrarsız ve tekerrürsüz kelimelerim
boşalıyor avuçlarıma ıslak
kanadım işte yastığımda dağılmış saçların
keskin virajların
şarampol günlerine uyandırıyor beni
sana yuvarlanıyorum
her yeni günde ki
sırtını daya bana geniş zamanlarda
parmaklarım bedenimde gezinirken
sen kokuyordu intihar gecelerimde
saklandım/
sakladım ellerimi senden bihaber
parmak uçlarım hatırladıkça seni
bir b/aşka okşuyor kalemi
bir başka sıkıyor
canın acımadı değil mi?





(...)