Çoğul yalnızlıklarımızın başlangıç tarihiydi
Annelerimizin kordon bağının kopuşu
Ellerimiz herkesten daha küçük
Gözlerimiz ışığı almaya biraz daha nazlı
Saçlarımız kollarımızı bağlayacak kadar uzundu

Yaşamak uğruna sevgi taşırdık kalbinize gülücüklerimizle

Yüreğimizin semti ara sokaklar doluydu
Karanlık darlıkla girerdi
... Gelenlerin yolunu çevirmeye
Ne kadar ışık yakarsak yakalım
İkinci el eşyaydık
Alıcımız bir tek ölüm

Bulutlar dokunaklı yağmurlar dökerdi bahçemize
Acısını sadece topraktan kalkan toz bilirdi
Hüzün fışkırırdı evimizin kapısının tokmağı
İlk o gün anladım
Açılmayan kapının sesini

(Gitme baba
Ayakkabıların hala koltuğumun altında
Soframız bir kişi eksik
Annemin saçları daha bir beyaz
Gitme baba
Evimiz sensiz altın bir kafes
Sensiz olmaya hazır değil
İçimdeki büyümeyen çocuk)