KİMSESİZ DURAKIssız, kimsesiz, sessiz bir durak, Dalmış gibi düşüncelere Gecenin yorgun karanlığında. Yanında solgun ışıklı, tahta bir direk, Fersiz ışığı vurmuş kaldırımlara... Silinmiş, gelip giden ayak izleri… Saklanmış geceye bütün gizleri... Dökülmüş gibi yerlere yorgun saatler, Havada donmuş sanki kar taneleri... Loş ışığında titreyen soğuk serpintiler Ürperip düşerken karanlıklara, Uzaktan gitgide duyulur sessiz, Yorgun dalgaların çırpıntıları... İzmaritler atılmış, bir yığın isyan... Yalnızlıklar doldurulmuş boş şişelere, Görünmez bedenlerde görünür nisyan... Kuytulara sinmiş, eski bir sevda, Saklamak ister gibi gözyaşlarını... Yoksulluk kıvrılmış kenar köşeye… Dökülmüş gözyaşları, yerde sahipsiz, Ürperten karanlıklarda uzar çığlıklar... Çekilen her nefes hüzün buğusu. Kimsesiz bekleyişlere açmış hep kucak, Bir ıslık sesiyle sanki sevinçten Ağlar gibi bakar kimsesiz durak… Hâlenur Kor |
Karanlıktaki bir duraktan alıp,
sevda ateşinin yakıp kavurduğu gönül manzaralarına götürdünüz.
Hele de;
''Kuytulara sinmiş, eski bir sevda,
Saklamak ister gibi gözyaşlarını... ''
bölümü çok etkileyici idi.
Eminim,
yolu sevda duraklarına düşen her yolcu,
bu şiirde kendinden çok şey bulacak,
kendi mazlum ve yalnız durağını hatırlayacaktır.