Okulun en güzel kızıydın
Öyle çok severdim ki seni
Kendi gözlerimden bile kaçırırdım
Gözlerinin hangi renk olduğunu anlayamazdım bir türlü
Korkardım bakmaya
Bizler gibilerin sadece sevmek için doğduğumuzu düşünürdüm
Öyle ya gecekondu evlerin
Gece kondu sevdaları düşerdi sadece bize
Evlerimizin küçük odası dar gelirdi
Sığmazdı sevdamıza
Çıkardım sokaklara
Ayakkabılarımın eskiliklerini biraz daha artırmaya
Sevgilerim kanardı
Kördü yaşama bakan gözlerim
Yolunu bir türlü bulamazdı

Okulun en güzel kızıydın
Öyle çok severdim ki seni
Sana yazdığım kelimelerden bile kıskanırdım
Ondandır hala saklarım sana yazdığım şiirlerimi
Evimizdi sanki okulumuz
Eşyalarımızdı sıraları
Bütün öğrenciler davetsiz misafirimizdi
Ben çay içerdim seni izlerken rakı niyetine
Sen ders kitaplarını içerdin
Sınıf atlamak için
Öyle ya seninde tek şansındı okul

Benim gibi
Ama ben fakir şiirlerimin yolculuğuna saptım
Gün gün
Ay ay
Sonra yıl yıl biriktirdim
Bir kitap değil
Birkaç kitap olacak kadar
Kim bilir belki de ikinci eşya kadar bile değersiz olup
Düşecek bir çöplüğün içine
Sonra bir çöpçü alıp satar bir günlük aş niyetine


Okulun en güzel kızıydın
Öyle çok severdim ki seni
Hayallerime bile almaya korkardım seni
Sen en güzeline layıktın
En güzeldin
Benim hayattan düşen hayallerime mi yolcu olacaktın
Giderdin nereye gittiğini bilmezdim
Gizli gizli takip ederdim bazen
Utanırdım yüzüne bakmaya
Kaçırırdım nereye gittiğini
Sonra bir gün yanında birini gördüm
İlk o gün anladım deprem nedir
Oysa hiçbir bina yıkılmadı
Yıkılan bir tek kelimelerimdi
İlk o gün başladı
Yıkık dökük bir araya gelmeye
Akif tütüncü