Çok uzak bir huzurun ardında..

Gecenin ayazında..

Açıp bir kitabı okudum, edebiyata sarıldım..

Sen’i getirdi bana, kitabı alıp kokusunu ciğerlerime kadar çektim..

Sen’in kokunu getirdi,

Sen’in düşünü getirdi..

Kendime bu acıyı daha fazla yaşatmak istemedim.

Kapadım kitabı tam orta yerinde..

Öylesine yarım bıraktım onu,

Öylesine eksik..

Tıpkı senin bana yaptığın gibi..

Sonra..

Başka çareler aradım, başka uğraşlar aradım seni ömrümden kovmak için..

Ben’deki Sen’i ilelebet ölüme sürüklemek için..

Ruhumun diğer yanı müziğe sarıldım..

Sabaha kadar dinledim, şarkılarda can verenlerin öyküsünü dinledim.

Ne çok ölü vermişiz bu dünyada.

Ne çok insan yitip gitmiş şarkılarda..

Ne çığlıklara şahit olmuş da yazılmış o besteler..

Hem dinledim, hem kendim söyledim.

Müziğim de Sen’i bana getirdi,

Bir de baktım ki karşımdasın..

Oracıkta öldürdüm seni..

Üstüne basa basa öldürdüm.

Müziği de terkettim bu gece..

Şiire yönelmeye karar verdim,

Sen Kalemsin, kalemdesin.

Ben bu gece Gece’yi sana yazdım..

Gece , sensin..

Yıldızlara uğurladım Sen’i..

Diğer uğurlayışlarım gibi,

Bir kez daha öldürdüm Sen’i..

Ömrüm yettikçe de sen şiirde Can veren olacaksın.

Ruhun şad olsun…

Seher BARUT