Susmaların içinde, yangından yalnızlığım
Sükûtun gölgesini, besler her bir dirhemim
Üryan sevda sûr’unda kıyâmettir mevsimim


Aşkın nedir badesi? Kimdir sadist sakisi
Kadehime süzülen katresinden sarhoşum
Ayân olan gönlümün kilitli giz mevkisi
Hiç içinde varlığı aramaktan bir hoşum
Öyle çok düşledim ki bahtıma oldun kara
Meftûnluğun cefâsı dinmedi senden sonra


Yetmez tarumarlığa, gözü pek yağızlığım
Kırıldı seni yazan, aşkla coşan kalemim
Doğar simsiyah güneş fecri yakar elemim


Tomurcukta baharın, pembeler bürünürken
Yâd yâd olan ellere, vefânı çekemedim
Mihnetinin nevrinde, mihmanla yürünürken
Bâkî aşk uzağını, yakına çekemedim
Kefeni dokur oldu, dilde yarım bir büşra
Değdikçe kalbinden şavk, iflâh olmaz bu şeyda


Muratla bilenmiştir, hicranlı arsızlığım
Vuslat değse sanırım, ab-ı hayat merasim
Dem’i çektikçe yürek, sükût besler dirhemim


Kor ateşli bağrında, başım çağlayan seli
Şahbaz uyanışına, ol yılgın düşler döker
Devasını kim söyler? Nerde çarenin eli ?
Söner mi bu alazlar, yoksa suyu mu çeker?
Kalpte olsa da sancı, ruhta duyulmaz nârâ
Varsın esmesin hâlâ, sûr’a değmeyen bora


Bahta güneş doğurur ziyakâr ıssızlığım
Vuslatın düşleriyle dolar iken âlemim
Dindirecek ecire, nikâh kıyar mâtemim







Şükran AY