Son/baharı yaşamaktan hiç varamadım İlk /baharına aşkın

Çığlığını adıma sürdü adın
Aşkının...
Boğazıma düğümledi
Cümlelerini
Baharın...

Buza ateşle yanaşmaktı aşk
Ya da çıplak gözle bakmak güneşe
Gün boyu

Feza’dan bir aşk düştü
O gece
Düş yanılgılarımın
Yangınlarına

Ta Can aralarına
Sancılarımın


Sema’ya Bir Sızı düştü
O gece
Bütün hıçkırıklarına aldırmadan
Bulutun

Ta Göz çukurlarına
Yaşlarımın
Bir sevda indi
Ellerinde adım karalanmış
Gözlerinle

Gözyaşlarımın
Gözlerini kovaladığı
Kalbimin krizlerine mahkûm
Olduğu andı bu

Geceye döndüm yüzümü
Bir hazana daha uyanacaktım
Bu düşten düşünce uykum
Ve;
Uyandım
Derin hülyalardan
Alnımda teri kalmış
Sana karışan hazanın

Kalbimi yerinden çıkaracaksa
Adın uykumda bile
Kime kızmalıyım söyle?
Gece’ye mi?
Ömrümü karanlığa mahkûm eden
Adına mı?
Hece hece
...
Acının musluğu açık kalbime,
Adınla başlayan sancılarımı
Akıtıyor damla damla gönlüme...

Artık;

Boğazıma kadar Sana battım

Aşk acında yüzmeyi bilmiyor hala

Boğ/uluyorum

Gel kurtar beni
Al beni bu ateş çemberinden
Al al al ..
Sevgilim olmayan sevgili


Görkem Şen