Bizler sıradan çocuklardık
Bizler sıradan çocuklardık
Nemliydi ellerimiz Üşüyordu saçlarımız Unutamamıştık erken büyümenin olgunluğunu Düşlerimiz geceden gündüze bir türlü inmezdi Pencerelerimiz acı çığlıklarıyla dolardı Bakışlarımızın Bahçeler yetiştirirdik küçücük ellerimizle Bizler sıradan çocuklardık ... Gözyaşları sahiplenilmeyen En büyük gücümüz bakışlarımızdı Dermansızdı oda Kimseye varmadan tükenir Damlardı yalnızlığa Bizler sıradan çocuklardık Uçurtmalarımızın uzunluğu ellerimiz kadardı Ulaşamazdı rüzgâra Karlarımız adam olmadan erirdi Bizler gibi Bizler sıradan çocuklardık Ağlardık Ağlardık ki Unutsun gözlerimiz çöl kuruluğunu Ara sıra bize de uğrayın Hiç zor değil ellerimizin tutulması |