KİBİR GÜLÜHavalandın birden bire Göğe erdi başın senin insanlıktan verdin fire Meğer buymuş işin senin Dışın beyaz için kara İhanetin sığmaz tıra Hadi başka saflar ara Ben bıraktım peşin senin Hünerinmiş adam satma Tarafıma adım atma Benim evim derme çatma Konaklarda düşün senin Giriyorsun her bir dine Konuşturdun beni yine Tadı benzer sahibine Kaşıklanmaz aşın senin Cep kapalı aramazsın Kafam rahat yoramazsın Cak cak edip duramazsın Çektim artık fişin senin Bir bir çıktı foyaların Dökülüyor boyaların Gençleştirmez oyaların İlerlemiş yaşın senin Hastalık var her yaprakta Kibir gülün sararmakta Kaçkariyim çok uzakta Değmez bana taşın senin |
Allahü Teâlâ, insanoğluna çeşit çeşit ve pek çok nimetler vermiştir. İnsan, bu nimetlerin hakiki sahibini unuttuğu zaman gaflete düşer; mal; ve servetin, güç ve kuvvetin kendisine ait olduğunu sanır da büyüklük taslamaya başlar. Hava verilmiş balon gibi, benlik duygusu kabarır, artık kendinden, başka bir kimsenin ne fikrini beğenir ne de yaptığından hoşlanır. Tamamen hakikatin ifadesi olsa da, başkasının sözü ile hareket etmez; dinin hakikatlerini bile başkasının ağzından duysa kabul etmez. Kendisini, akılda dahî; kuvvette,benlikte ve servette üstün görür. Netice itibariyle bu duygu, insanı inkâr fırtınasına kaptırır ve kendi öz nefsine taptırır.Şeytana uyduğu zaman da felaketlere sürüklenir gider.kutluyorum şiirinizi.