“Kalmasa tek umudum/
Sevgime korunak olan
Çiçek yüzlü çocuklara
Bu pas/paye şiir…”

Gel çocuk!
Pamukla sarılmış nazlı düşlere gel
Yüreğinde kalkan son sözü söyle
Avuçlarında kara kalem çıraları
Hürriyet de/onur de/şeref de…


Kavuşmaz figanlara
Güneş yüzünü göster
Elbet doğacak zaman
Öyküsüz ve sevgisiz
Biliyorum uyluğuna
Biriken mor acıları


Kalkacak birileri
Sana söz ve yemin
Kimse çivilenmez
Öfkeli gözler
Sözler tuhaf


Sana yüreğimin beyaz çırası
Söz yumaklarında işliyorum
Ceninliğini/gece uyluklarını
Hatta altına kaçırman bile
Kesmez uykularımı
Ellerim kalkan
Bedenim kefen


Ölümün ıssız sokaklarındayım
Çivilenmiş sözlerime barikat
Ve hüzün gizli yağmursuz
Gözyaşlarımda…


Bütün kenti yıkın;
Yüreksiz insanlar kolonlayın
Konuşmasın/yazmasın nefesleri


Bir şiire kırmızı karanfiller takmasın
Özgür kuşlar şakımasın
Gölgeler uzamasın/
Bu su kuyruğunda
Ekmek telaşında
Aymazlıkta
Uymazlıkta


Sen türkülerini söyle çocuk!
Sokağın kaldırımları benim
Siper olurum yüreğimle
Akça pakça yanağına


Sevgimdesin…