SIRAT


ben ki,
Kabil’ in göğsünden kopup gelmiş nefret damlası
elimde tutuşmuş her kağıtta
isyan kusuyorum


aklım ki,
zamanı en mutlu yerinden yırtmış


düşlerim, sulak iklimlerin haylaz çocuğu
içimin devasa yalnızlıklarında koşturup durur


hayatım şiire bulaşmış
recm edilmiş kelimelerim
zihnim kanamalı
taşlar altından bir bir çıkarıyor gerçeği
dilim harfi harf üstüne koymak istemiyor


ben ki
ağız boşluğumda çalkalanmış acılar besleyen
ömrüm, dudağımı mora uzatmış
lehçem parça parça
satırlar içinden geliyorum
üstüm başım anlam karmaşası
imgeler nehrinde yüzmüş soyum
törpülenmemiş bedenim


ruhum kırılgan
ne sevdalar içmiş kirpiğim
kaç kederin üstünden atlamış
burkmuş göz bebeğini
çeperimin sızlayan sesinde
kaybolmuş benliği


ben ki,
şiirin rahminde büyüyen cenin
hayatın doğumuna şahit


28.05.13
Nurgül OCAK