yummadım gözlerimi
başım bir kaya gibi dikti hep
sabahı bekleyen çiğdemler gibi
karanlığın acımasızlığına inat
her sabah öptüm umudun gözlerini

yetimlerin sesi
sevgimin efendisiydim

ne melunun gazabından korktum
ne müminin aynasından koptum
korktuğum cehaletin kara yüzü
kaçtığımsa cahilin cürretidir

kendimi doğuşlarımda dinledim
tökezleyip düşsem de
el açıp etek öpmedim

ne ilk, ne de sondu
elbet sustuğum da oldu, ağladığım da
küstüklerim, özlediklerim de
yere düşen ekmekti öpüp başıma koyduğum
yanaklarımda bayatlayan göz yaşlarım

bir solukluktur hayat
ucu keskin bir bıçağın sırtında
pusulası da yokmuş acıların
bilirim zamansız düşer güneşi kurumuş evlere
o hep sinsice gelir yangınlar dolayıp bileklerine

yürekler yerle yeksan,
yürekler toz duman
yaşamak varken göğsünde baharlar büyüten dünyada
bir akrep zehridir, apansız düşürür
kavurulur damarları çatlatan zaman

nemli kirpikler, içi boşalmış gülüşler
kimsesizlerin hüznü ah!
mayalanırdı tırnak uçlarımda
aklımı darmadağın eden o vakitlerde
ellerimde ülkeler ufalanırdı

düşleri dünden vurulmuş
hayatın soğuk salıncağında unutulmuş
gümüş akşamların gözleri fersiz çocuklarına
her köşesi yalnızlık kokan bozkırlarda
ve böyle namussuz bir çağın ortasında
al al karanfiller büyüttüm

bir ışık hüzmesidir kalbim