ÖLÜMLE KALIM ARASINDAkendimi güçlü sanırdım hep hayat,köreltemez diye düşünürdüm, ne olursa olsun, içimdeki yaşama sevincini.... ağlamanın ardından, gülmenin geleceğini, en büyük fırtınalardan sonra çıkacak olan güneşi, yıldızların,o kapkara gökyüzünü, parlatacagını bilirdim zamanı gelince... ve inanırdım içimdeki çocuğun, hiç ölmeyeceğine.... uzun zamandır, bulutların ardına saklandı güneş, yıldızlarsa, kayboldu adeta, dört bir taraftan esiyor sert rüzgarlar, savruluyorum,oraya buraya, hiç dinmiyor gözyaşlarım, gülmeyi özledim, içimdeki çocuksa, şaşkın,korkuyor, gidip geliyor, ölümle, kalım arasında... kızıltoprak 03.03.2007 Nursen Ateş |