siyah bir geceydi, karanlık
yanlış olduğunu bilmeden
yürüyorum ne büyük aptallık
nasıl döneceğimi kestiremeden..
gidiyorum sonuna kadar
dönmeyecek gibi
aslında biliyorum dönemeyeceğimi
bir güzellik, bir farklılık bekliyorum sanki
ama hala yürüyorum durmadan, ileri
bir ışık arıyorum, arıyorum beklemeyi
vee.. karşımda bir it sürüsü
sanki onlar ışığın süsü
havlıyorlar bu ne biçim bir içgüdü
koşuyor bana onuç ondördü
sonradan farkediyorum geri döndüğümü..
meğer boşaymış içimdeki kötü
meğer sadece dönmek gerekirmiş arkaya
ve fırsat kalmadan bakmaya
dönmekmiş uzaklaştığın yakınına..
ne oldu içimi ürperten karanlığa?
nereye saklandı ki bir anda!
ne oldu da çıktım aydınlığa?
daha da sebep yok karanlıktan korkmaya
alışmak gerek arkadakilerle yaşamaya
yaşamaya.. gözümdeki yaşlarla..